Wszystko jest gotowe i dopięte na ostatni guzik. Najpewniej się uda. Przejrzała się w lustrze – tak, nabrała już wprawy w przeobrażaniu się w mężczyznę. W tym stroju tylko z trudem można było poznać, że pod na poły wojskowym ubiorem kryje się kobieta. Ale teraz już czas – Anna ze współspiskowcami ruszyła do Hotelu Krakowskiego. Wszystko szło jak po maśle, przekupieni strażnicy dopuścili ją do generała Langiewicza. W torbie miała przygotowany ubiór kobiecy–tak przebrany więzień miał opuścić miejsce tymczasowego internowania. Czy tak mogła wyglądać legendarna próba uwolnienia dyktatora powstania styczniowego, generała Mariana Langiewicza przez zakochaną w nim „na zabój” Annę Pustowójtównę? Ryzykowna próba nie powiodła się, nie z powodu nieudolności spiskowców, ale z powodu odmowy ucieczki przez samego aresztanta… Rezygnacja z jedynej możliwości uniknięcia austriackiego więzienia miała być jednocześnie wyraźnym zakończeniem związku generała z Pustowójtówną. Mówi się, że w każdej historii znajdzie się ziarnko prawdy. Marian Langiewicz rzeczywiście znał się z Anną Pustowójtówną, a być może łączyło ich coś więcej niż relacje służbowe–dowódcy i adiutanta. Anna Pustowójtówna była bowiem adiutantem generała Langiewicza od chwili, gdy dołączyła do powstańczych oddziałów podczas walk w świętokrzyskim.

Przyszła na świat 26 lipca 1838rokuwWierzchowiskach opodal Lublina. Stosunki rodzinne od samego zarania sprawiły, że tak Anna, jak i jej rodzeństwo musieli wybierać, pomiędzy dwoma światami. Matka, Marianna z Kossakowskich, była Polką pochodzącą z rodziny szlacheckiej, w dużej części nastawionej patriotycznie, ojciec zaś, Trofim Pawłowicz Pustowojtow, był rosyjskim oficerem. Anna pod wpływem matki, ale przede wszystkim babki, która zajmowała się jej wychowaniem, nie myślała o sobie inaczej, jak o Polce. Dla kontrastu jej brat został rosyjskim wojskowym, okrutnym i nieubłaganym względem Polaków. Nauki pobierała najpierw w Lublinie w Szkole Płci Żeńskiej Zgromadzenia Panien Wizytek, następnie w Puławach, w Instytucie Wychowania Panien. Kształcenie tylko utwierdziło Annę w polskich i katolickich przekonaniach. Od wczesnej młodości przejawiała też niespokojnego, ale i nie złomnego ducha, angażując się w rozmaite działania patriotyczne. Nie kiedy sama przeprowadzała akcje, które wkrótce otoczyły jej imię złą sławą wśród zaborczych władz.

Czym Anna zasłużyła sobie na nienawiść zaborcy? Śpiewaniem narodowych pieśni, składaniem kwiatów u stóp poświęconych polskiej pamięci monumentów, organizacją marszów i procesji. Niby niewiele, a jednak kara spotkała ją zupełnie poważna– została zesłana na odosobnienie do prawosławnego klasztoru w głąb Rosji. Annie udało się uciec–przedostała się do Mołdawii, gdzie rozpoczęła swój żołnierski epizod, dołączając do polskich oddziałów.

Na wieść o wybuchu powstania styczniowego, postanowiła jak najrychlej przyłączyć się do walczących rodaków. Po przekroczeniu granicy, dogoniła żołnierzy Langiewicz a w Staszowie. Czy wystąpiła w męskim przebraniu, czy otwarcie przyłączyła się do powstania jako kobieta, któż odgadnie – grunt, że została adiutantem generała. Jak toczyły się dalej losy tych dwojga? Czy pozostali żołnierzem i dowódcą, czy jak chcą romantyczne przekazy podsycone w beletrystyce, rozkwitło pomiędzy nimi płomienne uczucie? Bojowy szlak oddziałów Langiewicza wiódł przez świętokrzyską ziemię z przyległościami: Staszów, Cisów, Pierzchnicę, Sobków, Małogoszcz, Wodzisław, Szreniawę, Pieskową Skałę, Skałę, Goszczę, Sosnówkę, Marchocice, Antolkę, Zaryszyn, Chroberz, Grochowiska, Nowy Korczyn, Opatowiec.

Anna cały czas była przy Marianie Langiewiczu. Również wówczas, gdy w Goszczy spoczął na nim zaszczyt i obowiązek pełnienia roli dyktatora powstania. Z funkcją dyktatora związany jest też prawdopodobnie upadek Langiewicza jako głównodowodzącego. Aby dopełnić formalności związanych z nowym tytułem, musiał bowiem udać się do Galicji. Inne wersje mówią o chęci rozszerzenia walk na południe, za Wisłę, bądź potrzebie obecności generała za Wisłą w związku z naradami i organizacją dalszych działań. Tak czy inaczej, Langiewicz przekroczywszy Wisłę, a zarazem granicę zaborów rosyjskiego i austriackiego, został natychmiast aresztowany przez Austriaków. Wraz z generałem została aresztowana najprawdopodobniej Anna Pustowójtówna, co przeczyłoby romantycznej wizji próby uwolnienia internowanego w Tarnowie generała. Podczas gdy Langiewicz z aresztu w Tarnowie trafił na dwa lata do czeskiego Josefstadt, Anna została zwolniona. Powstanie styczniowe tymczasem upadło. Anna, podobnie jak Langiewicz, nie powróciła już do kraju.

Generał po pobycie w Wielkiej Brytanii i Szwajcarii osiadł w Turcji, gdzie służył w tamtejszej armii. Anna zaś mieszkała kolejno w Pradze, w Szwajcarii, aby ostatecznie osiąść w stolicy Francji. Wyszła za mąż, za poznanego jeszcze podczas powstania lekarza, Stanisława Loewenhardta. W Paryżu dorabiała układaniem bukietów; gdy zmarła, spoczęła na cmentarzu w dzielnicy, w której mieszkała – Montparnasse. Na jej nagrobku czytamy: „Pełna odwagi energii poświęcenia w kraju i na wygnaniu na polu bitwy i w rodzinie”.