|
7 marca1330 roku, a
więc niemal dokładnie 683 lata temu
król Władysław Łokietek nadał
Tarnowowi prawa miejskie. W IX wieku
na Górze św. Marcina w odległości
około 2,5 km od centrum dzisiejszego
miasta powstał gród słowiański o
powierzchni około 16 ha otoczony
wysokimi wałami. Funkcjonował on do
początku XI wieku. Pod koniec XI
wieku dawny gród i osady przygrodowe
nadane zostały przez księżną Judytę,
żonę Władysława Hermana, opactwu
benedyktyńskiemu w Tyńcu.
W jednej z osad
przygrodowych benedyktyni założyli
wieś Tarnów Mały (dzisiaj Tarnowiec)
wzmiankowaną po raz pierwszy w1124.
Miasto Tarnów powstało na terenie
wsi rycerskiej Tarnów Wielki
wzmiankowanej poraz pierwszy w1309
r. Lokował je na podstawie
przywileju uzyskanego 7 marca 1330
r. Spycimir herbu Leliwa, wojewoda
krakowski.
Na terenie Tarnowca
do1331 r. powstał duży murowany
zamek stanowiący rodową rezydencję i
ośrodek administracji tarnowskich
dóbr Leliwitów. Do1567 r. miasto
stanowiło własność potomków
Spycimira noszących nazwisko
Tarnowskich. Tarnów przez wieki
pozostawał miastem prywatnym, będąc
kolejno własnością rodów:
Tarnowskich (potomków Spycimira,
jednym z nich był hetman Jan Amor
Tarnowski), Ostrogskich, Zasławskich
i Sanguszków. W XVIII stuleciu ,po
pierwszym rozbiorze, Tarnów stał się
częścią monarchii habsburskiej
(Królestwo Galicji i Lodomerii).
Paradoksalnie dzięki temu utworzono
w Tarnowie biskupstwo, gdyż
dotychczas pobliskie tereny
podlegały biskupowi krakowskiemu, a
Kraków znacznie później stał się na
dobre częścią Cesarstwa
Austriackiego.
(pik–zait.tarnow.pl)
|
