|
248 lat temu,
dokładnie 14 marca 1765 w klasztorze
bernardynek w Tarnowie umiera poetka
Elżbieta Drużbacka. Elżbieta
Drużbacka( z domu Kowalska) była
najbardziej znaną polską poetką
epoki późnego baroku, zwaną przez
współczesnych „słowiańską Safoną” i
„Muzą sarmacką”. Większość danych
biograficznych dotyczących Elżbiety
Drużbackiej znana jest jedynie z
pisanych przez nią licznych listów.
Urodziła się około 1695 roku w
szlacheckiej rodzinie Kowalskich,
zamieszkałych prawdopodobnie w
Wielkopolsce. W młodości dłuższy
czas przebywała na dworze Elżbiety z
Lubomirskich Sieniawskiej, żony
Adama Mikołaja Sieniawskiego,
kasztelana krakowskiego i hetmana
wielkiego koronnego.
Tam odebrała staranną
edukację i prawdopodobnie poznała
swojego przyszłego męża, Kazimierza
Drużbackiego, skarbnika
żydaczowskiego, którego poślubiła
około 1720 roku.
Drużbaccy mieli dwie córki:
Mariannę, żonę Wojciecha
Wiesiołowskiego i Annę. Po śmierci
męża w 1740roku Elżbieta Drużbacka
została ochmistrzynią córki
Sieniawskich, później przebywała na
dworach Czartoryskich, Lubomirskich,
Krasickich, wreszcie Sanguszków. Po
śmierci starszej córki i sześciorga
wnucząt w 1760 roku osiadła w
odnowionym przez księcia Pawła
Karola Sanguszkę i jego żonę Barbarę
z Duninów klasztorze sióstr
bernardynek w Tarnowie, gdzie zmarła
14 marca 1765 roku. Rękopisy poetki,
przechowywane w Bibliotece
Krasińskich uległy zniszczeniu w
czasie powstania warszawskiego.
Twórczość Drużbackiej była wysoko
ceniona przez Ignacego Krasickiego i
Hugona Kołłątaja. Charakteryzowała
ją niezwykła w czasach saskich
naturalność, prostota stylu i
czystość języka wolnego od
makaronizmów.
(pik–zatarnow.pliwikipedia)
|
