Reżyserka w przezabawny i pełen anegdot sposób opowiedziała zebranym o długotrwałym procesie w wyniku którego „Małe zbrodnie małżeńskie” zyskały swój ostateczny kształt. O swojej sympatii do Erica - Emmanuela Schmitta, o uczuciu niedosytu po obejrzeniu spektaklu o tym samym tytule w jednym z warszawskich teatrów, o własnej wizji na przedstawienie historii pary: Lisy i Gillesa , o satysfakcjonującej współpracy z Gabrielą Kownacką i Piotrem Dąbrowskim, a także o problemach i zmianach w tekście dramatu wynikających z konieczności „odmłodzenia obsady”. Pani Ewa Marcinkówna przyznała, że ten eksperyment tylko ugruntował ją w przeświadczeniu, że największą magią teatru jest możliwość ukazania jednej historii na wiele, tak odmiennych i różnorodnych sposobów.

Reżyserka mówiła również o początkach swojej długoletniej przygody z teatrem, o swoich pierwszych samodzielnych krokach stawianych w „Grotesce”; o współpracy z „Teatrem Solskiego” i jego charyzmatycznym dyrektorem Ryszardem Smożewskim przy tworzeniu sceny poświęconej najmłodszym. O swoim zamiłowaniu do reżyserowania spektakli dla dzieci w nowy, pozbawiony infantylności sposób; a także o  licznych sukcesach międzynarodowych osiąganych wraz z teatrem dla dzieci „Rabcio Zdrowotek”, którego przez 3 lata była dyrektorką, a później luźno z tą znaną rabczańską sceną współpracowała.

Pani Ewa Marcinkówna przyznała, że największym jej osiągnięciem, a zarazem spełnieniem osobistych marzeń, było przygotowanie we współpracy z Rajmundem Strzeleckim  „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego, w którym wykorzystano 36 lalek, animowanych przez czwórkę aktorów. Z dumą podkreślając, że było to pierwsze i, jak dotąd, jedyne lalkowe „Wesele” w Polsce. Nieodżałowaną stratą jest niewątpliwie fakt, że z przyczyn losowych sztuka ta została bardzo szybko zdjęta z afisza, nie będąc uprzednio utrwaloną na żadnym z nośników.

Reżyserka przyznała, że sukces spektaklu uwarunkowany jest umiejętnością współpracy wszystkich osób w zespole, gdyż nie tylko aktorzy i reżyser tworzą przedstawienie, kluczową jest również rola tych osób, o których zazwyczaj się zapomina, na przykład dźwiękowca czy operatora światła.

Na spotkaniu nie obyło się oczywiście bez plotek i anegdot z „rodzimego podwórka”.  Na przykład, czy możliwe jest wystawienie adaptacji „Królewny Śnieżki” ze znikomym udziałem tytułowej królewny? Pani Ewa Marcinkówna wraz z „Teatrem Solskiego” udowodniła, że jak najbardziej.

Niewątpliwą chlubą dla Tarnowa powinno być to, że posiada tak barwne i wybitne osobowości. Reżyserka zresztą ani przez chwilę nie kryła swojego przywiązania do rodzinnego miasta, czego najlepszym dowodem była obecność na sali koleżanek z liceum autorki.

Udaną puenta całego spotkania było stwierdzenie, które wysunął jeden ze słuchaczy (A. Król animator grupy teatralnej jednego z tarnowskich uniwersytetów III wieku – przyp. red.), a z którym  reżyserka skwapliwie się zgodziła. Fakt, że widownia dobrze się bawi podczas spektaklu jest uwarunkowany ciężką pracą reżysera. Najważniejsze w tym wszystkich jest jednak to, by sam reżyser również czerpał radość ze swej  pracy. Te dwa czynniki: praca i zabawa są niejako gwarancją sukcesu spektaklu. Następuję bowiem wtedy sprzężenie zwrotne, informacja wysyłana do widowni, zyskuję tam akceptację, potwierdzenie i wraca do swoich twórców.

I długo jeszcze po zakończeniu tego bardzo udanego i energetycznego spotkania prowadzonego, jak zwykle z klasą, przez Jerzego Świtka, wyjątkowo liczni jego uczestnicy otaczali bohaterkę wieczoru, kontynuując „rozmowy niedokończone”… I tylko żal, że z powodu postępującej choroby oczu Pani Ewa Marcinkówna zmuszona została do znaczącego ograniczenia swojej artystycznej aktywności.

Sabina Kufta